Ένα σχόλιο για την εκπαίδευση, τη θεωρία και τους θεωρητικούς σε καιρούς που οι περισσότεροι επιζητούν την… ‘Επιχειρηματικότητα και Καινοτομία’.
Υπέρ Θεωρίας και Απόδειξης
Τα θεωρητικά μοντέλα είναι αλήθεια ότι συχνά απέχουν λίγο-πολύ από την πραγματικότητα. Όμως χάρις σε αυτά είναι δυνατόν να προβλέψουμε σε ένα ποσοστό τη συμπεριφορά μηχανισμών της φύσης (π.χ., νόμοι του Νεύτωνα), αλλά και μηχανών που φτιάχνει ο άνθρωπος (π.χ., μηχανή Turing).
Εδώ και αρκετά χρόνια (και όχι μόνο στην Ελλάδα) υπάρχει μια υποχώρηση της εκπαίδευσης εκείνης που εμφυσεί την περιέργεια, ανταμοίβει την επιμονή και διδάσκει τη συλλογιστική, έννοιες που είναι άρρηκτα δεμένες με τη θεωρία και την απόδειξη.
Οι νέοι μαθαίνουν όλο και περισσότερο να ‘πατούν κουμπιά’ και να εφαρμόζουν διαδικασίες χωρίς να αναρωτιούνται πώς λειτουργούν αυτές, γιατί πρέπει να λειτουργούν έτσι, ή αν λειτουργούν πάντα σωστά.
Έτσι καταλήγουν όλο και περισσότερο να βασίζονται στους άλλους (τους πολύ λίγους που αναρωτιούνται και μελετούν τα παραπάνω), χάνουν την αυτονομία τους, γίνονται σχεδόν αποκλειστικά ‘χρήστες' προϊόντων και διαδικασιών και τελικά σχεδόν ανίκανοι να κρίνουν και να ελέγξουν την ορθότητα διαδικασιών ή ακόμη και συλλογισμών.
Πόσο εύκολο είναι όμως να ασχοληθεί κανείς με τη θεωρία και την απόδειξη;
Υπάρχει φυσικά η εντύπωση ότι αυτός που ασχολείται με το πείραμα χρειάζεται μεγαλύτερη υποστήριξη από τον θεωρητικό. Ξεχνά όμως κανείς να συνυπολογίσει το γεγονός ότι ο θεωρητικός πρέπει να αφιερώσει πολύ περισσότερο χρόνο (καθαρό από άλλες υποχρεώσεις), χωρίς καμμιά εγγύηση για το αποτέλεσμα (και συχνά είναι δύσκολο να πείσει για την εργασία του εκείνους που κρίνουν με βάση το αποτέλεσμα).
Έτσι, όπως χρειάζεται βοήθεια για να αποκτήσει εξοπλισμό εκείνος που θέλει να εκτελέσει ένα πείραμα, χρειάζεται κάποια αποδέσμευση των θεωρητικών από άλλες ασχολίες σε συνδυασμό με την οικονομική τους υποστήριξη για το χτίσιμο ομάδων και συνεργασιών (που βοηθούν ανάλογα με τη βοήθεια που προσφέρει ο εξοπλισμός στο πείραμα).
Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, έφυγαν από τους πρώτους στο εξωτερικό, σπουδαίοι θεωρητικοί.