Ένα κείμενο με κάποιες, ίσως αφελείς, απορίες σε κάπως… λογοτεχνικό (!) στυλ (επρόκειτο να δημοσιευτεί σε μια φοιτητική εφημερίδα που όμως δεν κυκλοφόρησε ποτέ!).
Όλα είναι τακτοποιημένα.
Όλα είναι τακτοποιημένα. Έχω τα όνειρά μου. Και τα κίνητρα και το θάρρος και το κουράγιο για να τα κυνηγήσω. Για να τα πραγματοποιήσω.
Όλα είναι τακτοποιημένα.
Μόνο… να…, μια μικρή ρωγμή.
Μήπως το πραγματικό κίνητρο δεν είναι το καλό της κοινωνίας; Μήπως είναι να ικανοποιήσω τον εγωισμό μου; Μήπως η προσωπική μου επιτυχία; Πόσο ύποπτα λοιπόν είναι τα κίνητρά μου; Και πώς θα το καταλάβω; Μήπως στην πραγματικότητα με ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός μου; Πρέπει να μπορώ να πω την αλήθεια! Έστω στον εαυτό μου!
Μόνο μια μικρή ρωγμή! Κάποιες υποψίες…
Πόσο ύποπτες είναι όμως αυτές οι υποψίες; Μήπως απλά ψάχνω να βρω έναν καλό λόγο για να τα παρατήσω; Γιατί βέβαια αν το πραγματικό κίνητρο δεν είναι το καλό της κοινωνίας αλλά ο… αγνός μου εγωισμός τότε τα όνειρά μου, οι στόχοι μου δεν έχουν την αξία που τους έδινα. Τί υποψία! Αν όμως πάλι, απλά χρειάζομαι έναν τέτοιο καλό λόγο για να σταματήσω να προσπαθώ κρύβοντας ότι κουράστηκα; Ότι δειλιάζω;
Μόνο μια ρωγμή…
Και τα όνειρά μου; Πόσο κοντά είναι στην ουτοπία και πόσο κοντά σε κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί; Πώς μπορώ να ξέρω αν αυτό για το οποίο πολεμάω είναι ουτοπία; Όμως το να υποψιάζομαι ότι είναι ουτοπία μπορεί να είναι ύποπτο, καθώς ίσως απλά αποτελεί μια καλή δικαιολογία για να τα παρατήσω ενώ στην πραγματικότητα κουράστηκα να προσπαθώ ή μου κοστίζει.
Τί ρωγμή! Και έδειχναν όλα τόσο τακτοποιημένα!
Ίσως σημασία έχει μόνο το αν πραγματικά πιστεύω μέσα μου στο όνειρο, και αυτή καθ’αυτή η προσπάθεια για την πραγματοποίησή του ακόμη και αν τελικά είναι ανέφικτο.